Η μοναξιά είναι σαν μια βροχή. Από τη θάλασσα προς τα βράδια ανεβαίνει από κάμπους που μακρυνοί 'ναι και χαμένοι πάει προς τον ουρανό όπου κατοικεί πάντα. Κι' από τον ουρανό, στην πόλη, σα βροχή πέφτει. Μες στις αβέβαιες ώρες, προς το πρωί τα σοκάκια όλα σα γυρίζουν, κι' όταν τα σώματα, που δε βρήκανε τίποτα χωρίζουν θλιμμένα κι' απογοητευμένα κι' ακόμη, όταν οι άνθρωποι, που ο ένας τον άλλον μισούνε, πρέπει, στο ίδιο κρεββάτι, κ' οι δυό, να κοιμηθούνε: πάει, τότε, η μοναξιά, όπου παν κ' οι ποταμοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Άλλες σκέψεις..