έχει μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει να πέσεις.....

και γω να σκέφτομαι το εξής:

ανοίξτε παρακαλώ το κεφάλι αυτού του ανθρώπου,
ίσως μπορέσουμε
να σώσουμε εμένα....


αλλά και πάλι ίσως και να μην υπάρχει πια λόγος...


ίσως τελικά το δικό μου να έχει μείνει μέσα στις αδυναμίες,τα λάθη,
τα μάταια "θέλω".....και σε κάτι
επιθυμίες που δεν θα φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους...




"τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού..
Ωραίος, ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις.
Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες..."


..λίγο πριν από το όνειρο...
...λίγο πριν από την χαρά....
μέσα από ένα χαμόγελο σιωπής που σκόρπιζε
καμμένες ανάσες ...


κι αν ο Νοέμβρης έφυγε δακρυσμένος...
ας μην φύγει παρακαλώ και ο Μάης....




αυτή λοιπόν είναι η ζωή...με όλα τα "πρέπει" και τα "μη"...

μια ζωή που συνεχώς επιρεάζει και επιρεάζεται...





" Άργησα τόσο την πορεία μου στον κόσμο, που ήρθε το σούρουπο
κι' έχασα τον δρόμο μου για πάντα..."