Χμμμ...τελικά ίσως όλοι να έχουμε ένα "χρέος"..

ένα χρέος που  έρχεται και περιμένει να πληρωθεί..

..και να 'τανε μόνο αυτό,να 'τανε μόνο το "κεφάλαιο" πάει στο καλό..

είναι και τα "επιτόκια",αυτά που τα πας??

και όλο και αυξάνοντε και χάνουμε τους υπολογισμούς μας..

..μία σύγχυση και μέσα σε αυτήν όλοι μαζί,να μετράμε,να

ξαναμετράμε μήπως και στο τέλος έχουμε κάνει λάθος και το

"χρέος" ήταν μικρότερο από αυτό που νομίζαμε..

 και να ρωτάμε..

πως?

πότε?

γιατί?

υπάρχει λύση?

κι αν ναι,ποιά είναι?

τι πρέπει να κάνω?

μπορώ μόνη?(γιατί θέλω μόνη να το κάνω)

 θα τα καταφέρω?

θα ξεχρεώσω??

και,και,και....

είναι τόσο πολλές οι ερωτήσεις που μας απορροφούν

που στο τέλος ξεχνάμε να ζήσουμε τις απαντήσεις..

Βέβαια κάπου εκεί υπάρχουν και αυτοί που την σκαπουλάρουν(δεν πολυμοιάζει,αλλά φέρνει λίγο

σαν παραμύθι) χωρίς να πληρώσουν..χωρίς καν να δουν το μέγεθος του "χρέους"..

ζουν και περιφέροντε περήφανοι και χαμογελαστοί...

μέσα σε μια άγνωστη αίσθηση μέσα σε μια άγνωστη διαδρομή..

χαρά σε αυτούς λοιπόν που καταφέρνουν και στέκοντε μέσα 

στο παραμύθι τους..

για όλους  τους υπόλοιπους ??

απλά,η ζωή συνεχίζεται..δεν σταμάτησε ποτέ να μετρήσει

"ξεχρεωμένους" και μη....