Να λες...και πάλι

Να λες..

μια ζωή δεν μου φτάνει για να ζήσω..

και μετά να αναιρείς.. να σταματάς εκεί

που μόλις είχες αρχίσει..

και..

δεν είναι ότι βρίσκεσαι μισό κόσμο μακριά..

δεν είναι ότι βαρέθηκες να ακούς 

τους ήχους του χαρτιού με μισή ανάσα

για το το τελευταίο..

και δεν είναι ότι ο χρόνος περνά τόσο μα τόσο

γρήγορα που ούτε την αύρα του δεν νιώθουμε..

αλλά..

είναι γιατί 

αντιλαμβάνεσαι πως εκείνο το μικρό,

το πολύτιμο δευτερόλεπτο της ζωής σου

το χαράμισες για κάτι που δεν είχε αξία..

και γίνονται τόσα πολλά τα δευτερόλεπτα

που σχεδόν σε τρομάζουν..

Σε τι κόσμο ζούμε Θεέ μου...

Καλό απόγευμα..!!