Τι κι αν??

τι κι αν φοβάμαι?
τι κι αν όλα αυτά που μισώ είναι ακόμα εδώ?







άντε και συ να λες ξανά και ξανά..'χαζομαρούλες..'

 

χμμμ..συμβαίνει καμιά φορά το μεγαλύτερο κακό
να το παθαίνουμε από τις 'λέξεις'....για όλα τα υπόλοιπα
υπάρχουν  οι εκφράσεις...



και έπειτα  να λες:έχει ο καιρός γυρίσματα..δεν μπορεί..

καιαιαιαι να αφήνεις τα γυρίσματα στους άλλους και σε σένα
να μένει ο καιρός..




και απλά να περιμένεις και να περιμένεις και να περιμένεις.........












ας πάμε παρακαλώ σε μια όμορφη καληνύχτα!

Όποιος...

Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται
     πάει μια δεξιά, μια αριστερά,
         ποτέ δεν πάει μπροστά.

Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται
    πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,
         ποτέ δεν πάει σωστά.

                  Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται
                        πάει μια κρυφά, μια φανερά
                        ποτέ δεν πάει στρωτά.

(yt) ο κόσμος σου να είμαι εγώ....

Ο κήπος της αχαριστίας...

  ..είναι όλοι τους εκεί...

στέκουν με περηφάνια

και  με κάτι.. απαίσια,'μολυσμένα' χαμόγελα..





 ..και είναι πολλοί..ωωω,ναιαι...

...και 'ηδονίζονται',φτάνουν στα προπύλαια του 'οργασμού' όταν τακτοποιούν

με κάθε λεπτομέρεια τις ζωές των άλλων....




Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΑΧΑΡΙΣΤΙΑΣ


''Θα καλλιεργήσω το ωραιότερο άνθος.
 Στις καρδιές των ανθρώπων θα φυτέψω την Αχαριστία.
 Ευνοϊκοί είναι οι καιροί, κατάλληλος ο τόπος.
 Ο άνεμος τσακίζει τα δέντρα. Στη νοσηρή ατμόσφαιρα ορθώνονται φίδια.
 Οι εγκέφαλοι, εργαστήρια κιβδηλοποιών.
 Τερατώδη νήπια τα έργα, υπάρχουν στις γυάλες.
 Και μέσα σε δάσος από μάσκες, ζήτησε να ζήσεις.
Εγώ θα καλλιεργήσω την Αχαριστία.


Όταν έρθει η τελευταία άνοιξις,
ο κήπος μου θα 'ναι γεμάτος από θεσπέσια δείγματα του είδους.
 Τα σεληνοφώτιστα βράδια,
 μονάχος θα περπατώ στους καμπυλωτούς δρόμους,
 μετρώντας αυτά τα λουλούδια.
Πλησιάζοντας με κλειστά μάτια τη βελούδινη,
 σκοτεινή στεφάνη τους,
θα νιώθω στο απρόσωπο τους αιχμηρούς των στημόνες
 και θ’ αναπνέω τ’ άρωμά τους.


Οι ώρες θα περνούν, θα γυρίζουν τ' άστρα, και οι αύρες θα πνέουν,
αλλά εγώ, γέρνοντας ολοένα περισσότερο, θα θυμάμαι.


Θα θυμάμαι τις σφιγμένες γροθιές,
τα παραπλανητικά χαμόγελα και την προδοτική αδιαφορία.


θα μένω ακίνητος ημέρες και χρόνια, χωρίς να σκέπτομαι,
 χωρίς να βλέπω, χωρίς να εκφράζω τίποτε άλλο.
Θα είμαι ολόκληρος μια πικρή ανάμνησις,
ένα άγαλμα που γύρω του θα μεγαλώνουν τροπικά φυτά,
 θα πυκνώνουν, θα μπερδεύονται μεταξύ τους,
 θα κερδίζουν τη γη και τον αέρα. Σιγά σιγά οι κλώνοι τους
θα περισφίγγουν το λαιμό μου, θα πλέκονται στα μαλλιά μου,
 θα με τυλίγουν με ανθρώπινη περίσκεψη.
Κάτω από τη σταθερή τους ώθηση, θα βυθίζομαι στο χώμα.
Και ο κήπος μου θα είναι ο κήπος της Αχαριστίας.''Κ.Κ.





..είναι και αυτό...
           ...που καμιά φορά η άμυνα δανείζεται τα ρούχα της αναισθησίας..

κι όταν ανακαλύψει ότι της πάνε????

                                        .... και συ?.... ακούς αυτό...

                                                            ''πρέπουσα κατανόηση'' 

τι να πω τώρα?




ξεφύγαμε πάλι....
..άντε λοιπόν...δουλειά τώρα...
 ..πάμε να ξεσκονίσουμε λίγα όνειρα και να μαζέψουμε στιγμές....

ΕΓΩ θα κάνω ταξίδι την ζωή μου....

(κι αν δεν ξεκίνησε καλά η μέρα δεν πειράζει...η πορεία έχει σημασία)

Καλό απόγευμα!!

Άχρωμες σιωπές..

....σε όλους αυτούς που ψάχνουν μια φωνή στο σκοτάδι...

σε όλα αυτά που συνεχίζουν και υπάρχουν..

σε όλες τις στιγμές που έρχονται,φεύγουν, αλλά δν ξεχνιούνται ποτέ...

σε πρόσωπα παγιδευμένα ανάμεσα σε αισθήματα και ΛΕΞΕΙΣ

  σε κάτι  νύχτες..

που ο ήχος χάνεται στου ονείρου τον βυθό....

εκεί...

..στις ατέλειωτες αυτές νύχτες..

που τα χρώματα μοιάζουν να είναι αλλιώς..

οι φωνές ησυχάζουν και όλα μοιάζουν να είναι απίστευτα ωραία...

Άχρωμη σιωπή

Τι κι αν είσαι
μια σκιά που τη στολίζει η βέρα
που γι`αντάλλαγμα στον ήλιο και τη μέρα
σε πάντρεψε με τη βροχή.

Τι κι αν είσαι
μια φωτιά σ`ωκεανών τα βάθη
που φυλάκισαν της μοίρας σου τα λάθη
σ`αυτήν την άχρωμη σιωπή.

Είσαι...είσαι...
Το χαμόγελο που βλέπει η νύχτα
κι αραιώνει το πυκνό της το σκοτάδι
κι ερωτεύεται τη μέρα,την αφήνει
να μπει μέσα της και να τη διαλύσει
με του έρωτα τ`αντάμωμα να στείλει
την αυγή και στα δικά σου χείλη.

Τι κι αν είσαι
μια υπέροχη μικρή κουκκίδα
που διψάει για κεραυνό και καταιγίδα
για να γεμίσει από ζωή.

Τι κι αν είσαι
ένα όνειρο που δεν τελειώνει
ζει ανάμεσα στη φλόγα και το χιόνι
για να πεθάνει το πρωί.

..

..και κάπου εκεί ίσως να υπάρχουν και κάποια "επιχειρήματα"...

Καλή συνέχεια σε ό,τι κι αν κάνετε.. 

Πριν ξημερώσει.....

 

– Σε λίγο θα ξημερώσει…

Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι και ξαγρυπνούν. ..

Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται…

                                                Ονειρεύονται ..

Ξεδιπλώνουν τα φτερά τους και πετάνε γύρω από τις  σκιές....

Ύστερα κοντοστέκοντε,,,

κοιτάζουν μια στιγμή τ'αστέρια, και ψιθυρίζουν.....

Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
γι' αυτό τη γη δεν έχεις περπατήσει.
Με δυο φτερά μ' ανοιγμένα τα πανιά,
θα περιμένεις για πάντα να φυσήξει.


Κόκκινο χρώμα στα σύννεφα και στα μαλλιά,
που σου 'χα πλέξει μια μέρα μια πλεξίδα
κι είπες σιγά το τέλος να κοιτάς
να 'χω το βλέμμα σου στον άνεμο πυξίδα.


Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ.
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες,
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω.


Μέσα σε λίμνες και θάλασσες σε είχα δει
το ένα σου μέρος το κρυφό να καθρεφτίζεις
και με μαχαίρι τρίκοπο, μαβί,
το πρόσωπό σου μέσα στο νερό να σκίζεις.


Είναι μέρες που δεν έχω στίχο να κρυφτώ.
Είναι νύχτες πληγωμένες, μυστικές κι απελπισμένες,
που δε βρίσκω παραμύθι να σου πω.


Μισό φεγγάρι σε φώτισε κάποια φορά,
Τ' άλλο μισό το πήρε το σκοτάδι.
Κι έτσι το βλέμμα σου στέλνεις μακριά,
σαν ουρλιαχτό
και σαν ευχή
και σαν σημάδι...

Kαλό σας ξημέρωμα.....

Γεμάτοι ελπίδα...

Σήμερα πάλι θα χαθείς, θα φύγεις
κάτι θα βρείς να ξεχαστείς.
Νερό κι αλάτι οι στιγμές και πάνε
κι ότι θυμάσαι είναι χτες.

Μα εγώ τις νύχτες τις παλιές
τις ξενυχτάω ακόμα
με δυο σβησμένες πυρκαγιές
που καίνε μες στο στόμα

Κι όλα τα βράδια που ξεχνάς
βυθίζονται στ' αστέρια
στις δυο πλυμμύρες που κρατάς
μέσα στα μάτια.

Καίει το δάκρυ την πληγή του χρόνου
καντήλι άσβηστο όλη η γη.
Αίμα, υποσχέσεις,
προσευχές και χώμα
κι εσύ ρωτάς ποιος ήσουν χτες....







...και έτσι απλά ελπίζουμε όλοι ....γιατί...

''Όσο θα έχουμε ελπίδα,θα έχουμε και καθοδήγηση,ενέργεια να κινηθούμε κι ένα χάρτη να πορευτούμε....
Έχουμε εκατό προοπτικές,χίλιους δρόμους και μια απειρία ΟΝΕΙΡΩΝ..
.Γεμάτοι ελπίδα,είμαστε κιόλας στα μισά για εκεί που θέλουμε να πάμε....
Χωρίς ελπίδα,είμαστε χαμένοι για πάντα...''

Καλό μας βράδυ!!

και τα πάντα θά'μαστε.. και ζωή για μια ζωή....

Σήμερα θα αφιερώσω σε
όλους σας αυτό το τραγούδι!!










Όχι δεν χαθήκαν όλα
όχι μην το πεις
όχι με την πρώτη μπόρα
όχι μη κρυφτείς να με ζεις

Θα΄μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε
οι γιορτές, εκδρομές που δεν κάνουμε
κι εκεί πάνω που λες ότι χάνουμε θα νικάμε
Θα΄μαι αυτό που ποτέ μας δε γίναμε
τα φιλιά τα ποτά που δεν πίναμε
τα βουνά τα νησιά που δεν πήγαμε
καλοκαίρι θα΄μαι και χειμώνας θα΄μαι
και τα πάντα θα΄μαι και ζωή για μια ζωή...



...Θα΄μαι αυτό που ποτέ μας δε φτάνουμε
οι γιορτές, εκδρομές που δεν κάνουμε
κι εκεί πάνω που λες ότι χάνουμε θα νικάμε
Θα΄μαι αυτό που ποτέ μας δε γίναμε
τα φιλιά τα ποτά που δεν πίναμε
τα βουνά τα νησιά που δεν πήγαμε
καλοκαίρι θα΄μαι και χειμώνας θα΄μαι
και τα πάντα θα΄μαι και ζωή για μια ζωή..





Να είστε όλοι καλά,να περνάτε καλά
και...αι καλοκαίρι και χειμώνα εδώ μαζί!!!!

Μάκιααααα!!!




(εγώ θα'μαι αυτό...όπου κι αν είσαι ό,τι κι αν κάνεις...)