soul....

Σήμερα, φεύγοντας απο την δουλειά σταμάτησα στον δρόμο να χαζεψω λίγο το χιόνι... Ήρθε χθες, ξαφνικά.. 

και έδωσε την δεουσα ομορφιά του χειμώνα!! 

Απέναντι λοιπόν και μια γιαγιούλα(τις δικές μου, γιαγιάδες, παππουδες τους έχασα πολύ νέους, οπότε καταλαβαίνετε πόσο μου λείπουν και γιατί έπεσε το βλέμμα μου λιγο πιο έντονα πάνω της) ..
 Είχε κατέβει και αυτη στον δρόμο και με αργό ρυθμό, πίστευα λογω ηλικίας,  τον διέσχιζε (να πω εδώ οτι είναι δρόμος που οδηγεί σε ένα σχετικά μεγάλο δασικό πάρκο).. 
Στην αρχή είπα να κοντεψω περισσότερο και να ρωτήσω εαν χρειάζεται βοήθεια, έπειτα σκέφτηκα να είμαι λιγο πιο διακριτική, να κρατήσω μια μικρή απόσταση για να βοηθήσω άμεσα αν χρειαστεί.. 

Περπατώντας λοιπόν και οι δυο μας(σαν κατάσκοπος εγώ) έβλεπα που έσκυβε κάθε τόσο, έκανε μια χιονόμπαλα και την πετούσε, πότε προς τα πάνω και πότε δεξιά και αριστερά.. 
Περιττό να σας πω τι σκέφτηκα γι αυτό.. 
Κάποια στιγμή λοιπόν σταμάτησε και έκατσε να παρατηρεί τα παγωμένα αλλά τρεχούμενα νερά του ποταμού δίπλα.. 
Αναγκαστικά έκανα το ίδιο πράμα.. 
Έπειτα γύρισε προς το μέρος μου, και άρχισε να με πλησιάζει, τα έχασα να σας πω απο τον τρόπο που με κοιτούσε.. 
Ήρθε κοντά μου και μου λέει.. 
Ξέρω οτι με ακολουθείς γιατι φοβάσαι μην πεσω, ξέρω πως σου φαίνεται τρελό  να πετάω χιονομπαλες σαν μικρό παιδί όμως να ξέρεις είμαι "μικρό" παιδί γιατί 
η ψυχή μου δεν μεγάλωσε ποτέ.. 
Κάνε και συ το ίδιο μου λέει, μην μεγαλώσεις ποτέ στην ψυχή σου.. 
Δεν είναι ωραίο πράγμα.. 
Δεν είναι.. 
Κάνε την βόλτα σου και μην φοβάσαι για μένα, 80 χρόνια το ίδιο πράμα κάνω.. 
Δακρυσα, δεν το κρύβω .. Όμως και θαυμασα το μεγαλείο της θέλησης της!! 

Πφφφ.. 
Και τι να σας πω τώρα εγώ... 
Εγώ που μέχρι και πριν λίγη ωρα  ψιθυριζα μέσα μου, κάθε δύο λεπτά, ότι η ψυχούλα μου έχει κουραστεί... 
Ότι η ψυχούλα μου πονάει.. 
Και  πως περνάει ο πόνος και το κένο στην ψυχή μας... 
Και... και.. καιιι... 

Τι μυστικό είχε άραγε αυτή η γιαγιουλα??? 
Πως τα κατάφερε όλα αυτα τα χρόνια να κρατήσει την ψυχή της έτσι ? 

Τι στο καλό? 
Τι λάθος κάνουμε μερικοί και 
φθείρουμε τόσο μα τόσο γρήγορα την ψυχή μας???




(Νομιζω πως και η γιαγιά μου κάπως έτσι θα ήταν αν έφτανε τα 80 😢..) 

Καλό μας βράδυ... 

fairytale...

Υποκλίνομαι και γονατίζω στα παραμύθια όλου του κόσμου όταν οι λύπες είναι πολλές..

Σε εκείνη την όμορφη έναρξη.. 
.. "μια φορά κι έναν καιρό" 
Μικρό παιδί και με μια απίστευτη λάμψη στα μάτια για ότι έγινε μια φορά εκείνον τον καιρό.. 

Ηταν οι κακοί, σε κάθε παραμύθι. Υποχθόνιοι, κατεργαρέοι και λαοπλάνοι.. 
Παραμονευαν σε μία "σελίδα" πάντα.. Και με μια φόρα τυφώνα έδιναν μια και όλα άνω κάτω.. 
Πωπωωω συμφορααά.. Τι κακό μας βρήκε.. Τι θα κάνουμε τώρα? Πως θα διορθώσουμε ότι χάθηκε και ότι έγινε σκόνη?? Ποιος θα μας φέρει πίσω ότι μας πήραν?? 

Την κατάλληλη στιγμή λοιπον έκαναν την εμφάνιση τους και οι καλές νεράιδες..
Ήταν μικροσκοπικές με φουσκωτα ροδαλά μάγουλα και πάντα μα πάντα χαμογελαστές.. 
Παρούσες πάντοτε να "φτιάξουν"  ότι το κακό είχε χαλάσει..
Να φέρουν πίσω ότι πήρε.. Να σκορπίσουν και πάλι χαρά και αισιοδοξία!! 
Ξαφνικά... 
 Καιιιιι.. μπίμπιντι, μπόμπιντι μπουυυυμ το ραβδάκι!!! 
Έτσι, απλά!!! 
Μαγικά!!!
 Οπως γίνεται εξάλλου σε κάθε παραμύθι!! Όπως θα ήθελε να ακούσει και το κάθε παιδί!! 
Ετσι τελειώνει το παραμύθι.. "Ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα".. 

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν... Κάπου μακριά.. κάπου αλλού.. 

Περιμένοντας την "φορά" χάσαμε τον καιρό μας.... 


Καλή μας μέρα.. 

Σα μια λεξούλα....

Πάνω στις λάμπες των ματιών σου

Σαν πεταλούδα θα καώ... 

Χαμήλωσε για να μπορώ

Να έρχομαι στον πυρετό σου

Μ’ ένα φιλί να στον ρουφώ

Να σβήνεις μια, ν’ ανάβω δυο

Μέσα στους δρόμους των χεριών σου

Σα μολυβάκι να γυρνώ

Ας τα ανοιχτά για να μπορώ

Να γράφω μες το ριζικό σου

Κάθε στιγμή πως σ’ αγαπώ

Κι αν γράφει μια, να γράφω δυο

Μέσα στους δρόμους των ματιών σου

Πάνω στην κόψη των χειλιών σου

Σα μια λεξούλα να κοπώ

Στο στήθος σου να γκρεμιστώ

Να ξαγρυπνάω στο σφυγμό σου

Να `μαι καρδούλα σου κι εγώ

Κι αν έχω μια, να έχεις δυο

Μέσα στους δρόμους των ματιών σου.... 

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης

Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης

1η ερμηνεία: Απόστολος Ρίζος

forgive or forgotten.. ...?

Κάνοντας πριν λίγο μια "βολτα" εδώ  νετ,  έπεσε στα μάτια μου αυτή η εικόνα...

Τι να σας πω... 
Δεν ξέρω πραγματικά αν θέλω να σχολιάσω
κι αν αυτό που ένιωσα βλέποντας το,  μπορώ να το μεταφέρω με λέξεις.... 

Το μόνο που μπορώ απλά να γράψω είναι ότι τίποτα δεν θάναι όπως πριν.. 
Όσο δυνατά κι αν κολλήσεις κάποια "πράγματα" δεν παύουν να είναι "σπασμένα"... 


Αυτά... 


Καλό μας βράδυ... 

More than you know...??

Ακούστε..  Μέρες τώρα,  θέλω να το πω??, θέλω να ρωτήσω???, 
δεν ξέρω ακριβώς... , 
.. αλλά για κάποιον λόγο δεν προλάβαινα..

Εσείς ξέρατε ότι στην ζωή μας υπάρχουν άνθρωποι που μας αγαπούν χωρίς καν να το ξέρουμε εμείς..??

Χωρίς να μας το έχουν πει έστω μία φορά..?

 Το ξέρατε????

(άλλο το "βλέπω", άλλο το ακούω" και άλλο
το "λέω"...)

Τσπ....
Αυτοοοό..




Καλό μας ξημέρωμα.... 

Rise up and take the power back, it's time that... Vol2

Λοιποοοοόν.. 
Απόψε θυμήθηκα την γνωστή και μη εξαιρετέα ατάκα της γιαγιάς, της μαμάς, του μπαμπά, της φίλης, του φίλου.... 
"κούνια που σε κούναγε".. 

Και φυσικά δεν μιλάω για την γνωστή κούνια. 
Αυτή που τρέχαμε στην παιδική χαρά να πιάσουμε πρώτοι.. που κουνιόμασταν με τις ώρες προσπαθώντας να φτάσουμε οσο πιο ψηλά μπορούμε.. που άλλοτε παίρνοντας φόρα για ψηλά βρισκόμασταν κάτω με πόδια και χέρια χτυπημενα και ματωμένα..
 με έναν πόνο όμως που τον ξεχνούσαμε αμέσως μόλις ερχοταν η σειρά μας να ξανανεβούμε.. 
Οχι... Δεν μιλάω γι'αυτή.. 

Για την άλλη λέω.. 
Αυτή,  που είναι άνετη και απαλή σαν χάδι, που έχουμε βολευτεί καλά,που είναι κατά δική μας και θα μας κουνάει όσο θέλουμε.. Θα μας ανεβάζει ψηλά, σε έναν άλλον "αερα" σε έναν άλλο ήλιο και πάνω απ'ολα θα μας προστατεύει από τις πτώσεις... 
Αυτή λέω.. 

Κούνια που μας κούναγε λοιπόν.. 
Όχι μόνο δεν είναι δική μας, αλλά και ίσως να είναι και η πιο ανασφαλής.. 
Πέφτεις εν όσο κουνιέσαι ήρεμα, αναλαφρα και με ένα mood ανατολής ηλίου.. 
Πέφτεις και το χτύπημα που αποκομίζεις δεν στο σώζει κανένας και τίποτα.. 
Ετσι...  Ξαφνικά.. 

Και μαζεύεις τα γελάκια σου, στρώνεις τα ρουχαλακια σου, σηκώνεις κεφάλι και σκέφτεσαι τι έλειπε απο την "κατασκευή". . Που έγινε λαθος.. 

 Καιιιι.. 
Δεν είναι ότι έπεσες.. 
Δεν είναι ότι χτύπησες.. 
Δεν είναι ότι νιώθεις τον πόνο όλου του κόσμου... 
Είναι ότι χάνεις την "παιδική σου χαρά".. 
Αυτή που έκανες χρόνια να την βρεις και που ήταν η ομορφότερη.. ήταν η καλύτερη... 

  Βολευτηκες??? 
Ξεβολέψου τωρα και πρόσεχε.. 
Δεν είσαι πια παιδί.. 
Μεγάλωσες.. 

"Έπεσες", "χτύπησες" και θα πονάς πολύ ..  

Αυτό όμως που δεν πρέπει να κάνεις ποτέ, είναι να μην πάψεις  να ψάχνεις την ωραιότερη και πιο ασφαλή "κούνια".. 


Καλό μας βράδυ....