fairytale...

Υποκλίνομαι και γονατίζω στα παραμύθια όλου του κόσμου όταν οι λύπες είναι πολλές..

Σε εκείνη την όμορφη έναρξη.. 
.. "μια φορά κι έναν καιρό" 
Μικρό παιδί και με μια απίστευτη λάμψη στα μάτια για ότι έγινε μια φορά εκείνον τον καιρό.. 

Ηταν οι κακοί, σε κάθε παραμύθι. Υποχθόνιοι, κατεργαρέοι και λαοπλάνοι.. 
Παραμονευαν σε μία "σελίδα" πάντα.. Και με μια φόρα τυφώνα έδιναν μια και όλα άνω κάτω.. 
Πωπωωω συμφορααά.. Τι κακό μας βρήκε.. Τι θα κάνουμε τώρα? Πως θα διορθώσουμε ότι χάθηκε και ότι έγινε σκόνη?? Ποιος θα μας φέρει πίσω ότι μας πήραν?? 

Την κατάλληλη στιγμή λοιπον έκαναν την εμφάνιση τους και οι καλές νεράιδες..
Ήταν μικροσκοπικές με φουσκωτα ροδαλά μάγουλα και πάντα μα πάντα χαμογελαστές.. 
Παρούσες πάντοτε να "φτιάξουν"  ότι το κακό είχε χαλάσει..
Να φέρουν πίσω ότι πήρε.. Να σκορπίσουν και πάλι χαρά και αισιοδοξία!! 
Ξαφνικά... 
 Καιιιιι.. μπίμπιντι, μπόμπιντι μπουυυυμ το ραβδάκι!!! 
Έτσι, απλά!!! 
Μαγικά!!!
 Οπως γίνεται εξάλλου σε κάθε παραμύθι!! Όπως θα ήθελε να ακούσει και το κάθε παιδί!! 
Ετσι τελειώνει το παραμύθι.. "Ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα".. 

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν... Κάπου μακριά.. κάπου αλλού.. 

Περιμένοντας την "φορά" χάσαμε τον καιρό μας.... 


Καλή μας μέρα..