"Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, 

σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο..."

Πάντα μέσα μας κρατάμε ανθρώπους

και στιγμές σημαντικούς και σημαντικές

αντίστοιχα..

(που αγαπάμε με ένα τρόπο ανεξήγητο

και ακαταννόητο για κάποιους..)

Τους κρατάμε σε μια άκρη της

ψυχής μας και τους προστατεύουμε

από κάθε είδους "κακία"....

κι ένας λόγος παραπάνω όταν έχουμε πονέσει

γι'αυτούς..

κι όταν έρχεται η στιγμή και θυμόμαστε

ή ακόμα καλύτερα όταν ξαναζούμε κάτι από αυτούς

τότε είναι που η ψυχή μας γεμίζει με "χρώμα"..

(αυτό που παίρνει η θάλασσα την στιγμή που βγαίνει ο ήλιος....)

και χαμογελάει....ναι..

"...Που μου’ χες πει ψιθυριστά κάτι που μου ‘μεινε
Πως αν δε θες κάτι πολύ, ποτέ δε γίνεται..."

είναι μεγαλείο να μπορείς να χαμογελάς με την ψυχή σου!!

γι'αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν μιλάω απόψε...

Καλό σας βράδυ...

Γυμνό σώμα...

Είπε: ψηφίζω το γαλάζιο.

Εγώ το κόκκινο. Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο Το σώμα σου απέραντο.

Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.

Διαστολή του σώματος.

Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν στην απουσία σου.

Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου

η γλώσσα σου στο στόμα μου- σκοτεινό δάσος.

Οι ξυλοκόποι χάθηκανκαι τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι υπάρχω.

Τα χείλη μου περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό πως χωράει όλη τη μουσική;

Ηδονή-πέρα απ' τη γέννηση,πέρα απ' το θάνατο.

Τελικό κι αιώνιο παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα των ποδιών σου.

Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες

πως πλάθεται και καταρρέει όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.

Ενώνεται.

Τώρα με τη δική σου αναπνοή

ρυθμίζεται το βήμα μου κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.

Ένας αιώνας κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος είμαι.

χμμ...δυο μήνες καιρός...

..Καληνύχτα.

.