"Kαι, κάποτε, τη νύχτα, σε μιαν ώρα σιωπηλή,
ή και τη μέρα, ανάμεσα στις ομιλίες,
ακούς βαθιά σου κάποιον ήχο οξύ, 

σάμπως ένα αόρατο δάχτυλο να έκρουσε
κείνο το απόν, ευαίσθητο, κρυστάλλινο δοχείο..."

Πάντα μέσα μας κρατάμε ανθρώπους

και στιγμές σημαντικούς και σημαντικές

αντίστοιχα..

(που αγαπάμε με ένα τρόπο ανεξήγητο

και ακαταννόητο για κάποιους..)

Τους κρατάμε σε μια άκρη της

ψυχής μας και τους προστατεύουμε

από κάθε είδους "κακία"....

κι ένας λόγος παραπάνω όταν έχουμε πονέσει

γι'αυτούς..

κι όταν έρχεται η στιγμή και θυμόμαστε

ή ακόμα καλύτερα όταν ξαναζούμε κάτι από αυτούς

τότε είναι που η ψυχή μας γεμίζει με "χρώμα"..

(αυτό που παίρνει η θάλασσα την στιγμή που βγαίνει ο ήλιος....)

και χαμογελάει....ναι..

"...Που μου’ χες πει ψιθυριστά κάτι που μου ‘μεινε
Πως αν δε θες κάτι πολύ, ποτέ δε γίνεται..."

είναι μεγαλείο να μπορείς να χαμογελάς με την ψυχή σου!!

γι'αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν μιλάω απόψε...

Καλό σας βράδυ...