Πόσος κόπος κ αγωνία...

Μέρα-νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,
πώς, πρέπει, μεταξύ των, να τις πλέξεις 

και πώς, μαζί, να σμίξεις κάποιους ήχους,
ώστε να κλείσεις τ’ Όνειρο σε στίχους!

Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,

να πλάσεις απ’ τη θλίψη σου αρμονία,

–και να την πλάσεις μ’ όλους σου τους τρόπους,

για να την ξαναδώσεις στους ανθρώπους!

                                         Πόσο βαθύ κι ασήμαντο, συνάμα,
                                                              της Ζωής σου και της Τέχνης σου το δράμα..

Ναπολέων Λαπαθιώτης

(μετά από πολλές σκέψεις για πολλά

και με αφορμή την ανάρτηση του

καλού μου Ιππότη )

καλό μας βράδυ....

Βήμα βήμα.....σε επανάληψη....

Είναι στιγμές που χωρίς να το επιδιώκεις τρέχεις στο παρελθόν...


ξανάρθε και πάλι καλοκαίρι...
..είναι λοιπόν κάποια που έχουμε περάσει στη ζωή μας και που όσα χρόνια κι αν περάσουν
αυτά θα μένουν εκεί..στο μυαλό,στη ψυχή,στη καρδιά...(κι ας μην το καταλαβαίνουν κάποιοι)
Είναι ίσως γιατί ήταν πιο σημαντικά απ'όσο νομίζαμε τότε?είναι που γίνοντε όλα χωρίς καν να το καταλάβουμε?.....χμμμ...




το παρόν post θα το αφιερώσω λοιπόν στους ανθρώπους
που έπαιξαν(παίζουν) καθοριστικό ρόλο στη ζωή μας..

..στους "φίλους" της καρδιάς μας..


Σ'αυτούς που είναι εκεί τη στιγμή που πρέπει
και μας κάνουν και καταλαβαίνουμε ότι η ζωή δεν είναι ένα
μεμονωμένο γεγονός(κόλλημα πιο λαϊκα),αλλά αποτελεί μέρος
της ευρύτερης εμπειρίας και συνεχώς επιρεάζει και επιρεάζεται από
την κάθε 'ασήμαντη'πολλές φορές στιγμή..

Σ'αυτούς που γίνοντε ο καθρέφτης μας και μέσα από 'αυτούς' βλέπουμε τις
αδυναμίες,τα λάθη,τις επιθυμίες...τα θέλω...

(χμμμ..πραγματικά,ένας θαυμάσιος τρόπος να κοιτάξεις τον εαυτό σου
είναι μέσα από την αντανάκλαση των αντιδράσεων(εκφράσεων) του 'ανθρώπου σου'..)


μέσα από 'αυτούς' λοιπόν φτάνουμε πιο κοντά στο 'εμείς'..



Σ'αυτούς που μας βοήθησαν να διαλέξουμε τα 'χρώματα' της ζωής μας
να ζωγραφίσουμε τον 'παράδεισό' μας και να βάλουμε μέσα όμορφες
στιγμές,χαρούμενες σκέψεις,μοναδικά χαμόγελα,εξαίσια τρέλα!!!

Σ'αυτούς λοιπόν,που η ζωή μας μαζί με την δική τους
δεν είναι απλώς ένα ταξίδι
ή ένας σκοπός....
..είναι μια διαδικασία που
την περνάμε βήμα-βήμα..
με χαρές,με γέλια και κλάματα...με καυγάδες,ωωω ναιιι...
και με μεγααάλο θυμό..


Βήμα-βήμα όμως..

άλλοτε μαζί και άλλοτε χώρια..
..πάντοτε όμως μέσα στη σκέψη και μέσα στην καρδιά...

στο καλό μου 'φιλαράκι' λοιπόν..
...να ξέρεις,όταν ανοίγεις την πόρτα στο θέμα φίλη/ος ένα είναι σίγουρο,ή θα πετύχει, ή θα πάει στον κάδο ανακύκλωσης..

.ευτυχώς σπάνια ανοίγω την πόρτα και δεν χρειάζεται να ανακυκλώνω... εσύ πέτυχες για μένα και θεωρώ ότι πέρα από τις ευχάριστες στιγμές που μου χάρισες, βοήθησες να μάθω καλύτερα τον όρο της λέξης προσοχή..

[ ZHΣΕ ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΚΙ ΑΣΕ ΤΟ ΜΕΤΑ!!]

• 6. Ένα παιδί που περπατάει με τα χέρια (αν θέλεις να με βρεις,να παίζεις,να νιώθεις ,να ζεις ..αν πάλι δεν μπορείς,μη φύγεις μη χαθείς..

..κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,
χαμένος, όλος, μέσ' στις αναμνήσεις,

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις
κι έρθει η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις....

Καλό μας καλοκαίρι!




Κι αν για κάποιους η 'σχέση' με το παρελθόν δεν είναι καλή για μας ναι...
και σημαντική... χωρίς όμως να γίνεται μοιρολατρεία....

απλά το αγαπήσαμε,το αγαπάμε και θα το αγαπάμε όσο ζούμε...