Λοιποοοόν..

σήμερα θα σας αφιερώσω αυτό...

"Πόσο βαθύ κι ασήμαντο συνάμα,
της Ζωής και της Τέχνης σου το δράμα,
σ' ένα παιχνίδι μάταιο και γελοίο,
του Νου σου να σκορπάς το μεγαλείο!
Μέρα-νύχτα να παίζεις με τις λέξεις,
πως, πρέπει, μεταξύ τους, να τις πλέξεις
και πως, μαζί, να σμίξεις κάποιους ήχους,
ώστε να κλείσεις το όνειρο σε στίχους!
Πόσος κόπος και πόνος κι αγωνία,
να πλάσεις από τη θλίψη σου αρμονία

και να το πλάσεις μ' όλους σου τους τρόπους,
για να το ξαναδώσεις στους ανθρώπους!
Μήτε κι αληθινό που ξέρω πράμα
πιο θλιβερό, απ' του πόνου σου το δράμα,

του Πόνου αυτού, που στέργει για κλουβί του,
το χώρο ενός ανθρώπινου αλφαβήτου!

Κι αφού, σαν τα μικρά παιδάκια, παίξεις,
τόσο καιρό, με ρίμες και με λέξεις

κι όλες σου τις ελπίδες αφανίσεις,
χαμένος, όλος, μέσ' στις αναμνήσεις,

μόλις φανούν οι πρώτες μαύρες τύψεις
κι έρθει η στιγμή να σκύψεις, να μη σκύψεις,

μα παίρνοντας μαζί το θησαυρό σου,
το Γολγοθά σου ανέβα και σταυρώσου!"

και έτσι γιατί:

με έναν ήλιο εκεί πάνω να καίει
εώς και τις "ψυχές" των ανθρώπων

το τιμόνι να σου θυμίζει ότι εκεί
πρέπει να'ναι στραμένη η απόλυτη προσοχή..

 κάτι "ήχους" να βουίζουν σ'ένα

τρισάθλιο,ταλαιπωρημένο και

γεμάτο σκέψεις μυαλό

ακριβώς αυτό ήρθε σαν "καταιγίδα"

και σαν τελευταία σκέψη....

και δεν είναι ότι δεν θες να ακούς

όπως έχω ξαναπεί,απλά θές κάτι

ξεχωριστό από κάτι "ξεχωριστό"...

έστω κάτι τόσο δα μικρό...να'ναι απλά

αυτό το όμορφο που κάποτε ήταν εκεί....

χμμμ..είπα κάποτε εε??

any way...

και το τραγούδι όλο δικό σας!!

Η ζωή είναι μια σταγόνα, ποιος χορταίνει όταν την πιει

Γίνεται όνειρο τη νύχτα, και καθρέφτης το πρωί

Η ζωή είναι ποτάμι που κυλάει με ορμή

Ποιος θα χτίσει ένα γεφύρι, ποιος θα σκύψει να λουστεί

Η ζωή είναι μια λέξη από χίλια μυστικά

Χίλιοι ναύτες που γυρεύουν μια γοργόνα στ' ανοιχτά

Η ζωή είναι ποτάμι

που κυλάει με ορμή...

πάντοτε μισοσυνειδητά ονειρεύομαστε
κάτι πιο απλό αλλά με πιο πολύ νόημα...

Καλά να περνάτε...πάντοτε..